ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း

က်ေနာ္မေန႔ညက ၇း၁၀ ေလာက္မွာအိမ္ကုိေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ ခ်င္ေပမယ္႔ ကားကုိတစ္ေန႔လံုးစီးလာေတာ့ ခႏၶာကုိယ္က ဘယ္လုိမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါ။ ခရီးပန္းလာ တယ္ထင္ပါ႔ ေနလုိ႔သိပ္မေကာင္းသလုိပဲ။ က်ေနာ္နည္းပညာ သင္တန္းေလး သြားတက္တာပါ။ ဘာေတြရခဲ႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားရအံုးမယ္ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပညာေတြကုိ အသံုးခ်ႏုိင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာရအံုးမွာပါ။ က်ေနာ္ရခဲ႔တဲ႔ပညာေတြကုိ အလ်င္းသင့္သလုိ တင္ျပ သြားပါမယ္။ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပုိ႔တာ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ေကၽြးခ်င္တာရယ္ပါ။ မုန္႔စား သြားၾကေနာ္။




အမွန္မွာမုန္႔က ေလးမ်ဳိးေလာက္၀ယ္လာတာ က်ေနာ္တို႔အိမ္က ျမင္မခင္ ခ်မခင္ အဖြဲ႕၀င္ေတြေလ ဒါေလးပဲ စားၿပီး ေက်နပ္ၾကပါေနာ္ ေနာက္ေတာ့မွ . . .

အခုက်ေနာ္

က်ေနာ္ မနက္ျဖန္အေစာႀကီး ခရီးသြားရပါမယ္။ အခုလည္း ခရီးအတြက္ျပင္ဆင္ရင္း
ခရီးသြားရမယ္႔အေၾကာင္းေရးေနတာေလ။ လုိအပ္တဲ႔ပစၥည္းေတြေတာ့ အားလုံးနီးပါး ထည့္ထားလုိ႔ၿပီးၿပီးထင္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ပုိစ့္ေတြတင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္သလုိ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမေတြဆီကုိလည္း လာလည္ ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ အေျခအေနအရ လာလည္လုိ႔ရခဲ႔ရင္ လာပါ႔မယ္ အဓိက ကေတာ့ ကုိအင္တာနက္ႀကီးေပါ႔။ က်ေနာ္ျပန္လာမွ ခရီးသြားတဲ႔အေၾကာင္းေတြကုိ တင္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ အိမ္မွာမရွိေပမယ္႔ လာလည္ၾကပါေနာ္။ အမွာေတာ္ေတြ လည္းပါးခဲ႔ၾကပါ။ေကာ့မန္းေတြလည္းပြတ္သြားၾကေပါ႔။ဘေလာ့ကာေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ . . .

ေရႊခ်သိမ္းထားဖုိ႔

မုိးေကာင္းကင္မွာ
တိမ္ေတြ ဖရုိဖရဲနဲ႔
လွပေနတယ္ ခ်စ္သူ . . .

ကမၻာေျမျပင္မွာေတာ့
မင္းရဲ႕အလွနဲ႔
အရာရာ ကဗ်ာဆန္ေနေလရဲ႕ . . .

ရင္ခုန္ေအာင္ ၿပံဳးတတ္တ႔ဲ
မင္းေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကုိ
ေရႊခ်သိမ္းထားဖုိ႔
အခု . . . ကုိယ္
ေရႊေတြစုေနတယ္ . . .

အခ်စ္အေၾကာင္းတဲ႔

အခ်စ္ဆုိတာဘာလဲတဲ႔ ကုိေအာင္မ်ဳိးဟန္္က ေမးၿပီး tag သြားတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာအခ်စ္ေပါ႔ ဟဲဟဲ အေပ်ာ္ပါ အခ်စ္ဆုိတာ လူသားတုိင္းနဲ႔ မကင္းတဲ႔ စိတ္ခံစားမႈ တစ္ခုလုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆုိ အေကာင္းနဲ႔ အဆုိး ဆုိၿပီးရွိတယ္ အခ်စ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။

မိဘေတြကုိ ခ်စ္တဲ႔အခ်စ္၊ ေဆြမ်ဳိး၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ၊ ခ်စ္သူရည္းစား၊ သက္မဲ႔ပစၥည္းေတြ၊ တိရစၧာန္ေလးေတြ ေတာ္ၿပီးဆက္ေရးေနရင္ ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူးေလကႀကီးမွာ လူတုိင္းတစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ခ်စ္ေနၾကတာပဲေလ။ အဲဒီခံစားမႈနဲ႔ပဲ ကဗ်ာေတြေရး၊ သီခ်င္းေတြစပ္၊ ၀ထၱဳတုိ/ရွည္၊ ေဆာင္းပါး အဟာ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အဲဒီအထဲမွာမွ ခ်စ္သူရည္းစားကုိ ခ်စ္တဲ႔အခ်စ္က နာမည္အႀကီးဆံုးပဲ။

ေပးဆပ္အခ်စ္၊ ရယူပုိင္ဆုိင္တဲ႔အခ်စ္၊ အေပ်ာ္ခ်စ္၊ တကယ္ခ်စ္၊ မခ်စ္တခ်စ္၊ မထင္ႀကီးလုိ႔ခ်စ္၊ သနားခ်စ္ ဒါေတြလည္းအမ်ားႀကီး ဒီလုိပဲေလ ေလာကႀကီးမွာ လူတစ္ကုိယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးစီပဲ မဟုတ္လား။ အခ်စ္ကုိ ခံယူထားခ်င္း ဘယ္တူပါ႔မလဲေနာ္။

ေနာက္တစ္ခု အခ်စ္ဆုိတာလည္း အတၱတစ္ခုပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ေတာ့ ဥပမာဗ်ာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ခ်စ္မိသြားၿပီးဆုိပါေတာ့ သူေလးနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ အခ်စ္စကားေလးေတြ ေျပာခ်င္တယ္ အဲလုိ လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ႔ သူ႕ကုိမေတြ႕ရရင္ မေပ်ာ္ဘူး ခြဲေနရရင္လြမ္းတယ္ေပါ႔ မင္းမရွိရင္ ကုိဘယ္လုိေနရလဲ ကုိမေနတတ္ဘူး စတာေတြေပါ႔ အဲဒီခံစားမႈေတြက ဘယ္သူ႕အတြက္ ခံစားေနတာလဲ။ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ္႔အတၱအတြက္ပဲေလ။ သူ႕ကုိမေတြ႕ရရင္ မေပ်ာ္ဘူး ေတြ႕ရရင္ေပ်ာ္မယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကုိယ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ သူ႔ကုိေတြ႕ခ်င္တာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။

အခ်စ္ဆုိတာ ရုိးရုိးေလးပါ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္တာရွိသလုိ ၀မ္နည္းတာလည္းရွိမွာပါ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘ၀တုိးတက္ေအာင္ျမင္ႏုိင္သလုိ ဘ၀လည္းပ်က္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတဲ႔လူေတြက အခ်စ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး အခ်စ္ေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနတဲ႔လူေတြေတာ့ အခ်စ္ရဲ႕မေကာင္းေၾကာင္းကုိ ေျပာၾကပါလိမ္႔မယ္။

အခ်စ္အေၾကာင္းေလး . . . ေရးရင္းနဲ႔ အခ်စ္ေၾကာင့္ လူတုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ

ဆက္ tag လုိက္အုံးမွ . . .
ႏွင္းသဇင္
ေမပ်ဳိ
ေဂ်ေဂ် ေရးေပးၾကေနာ္ အခ်စ္အေၾကာင္းေလ ။

ယုံတမ္းစကား . . .

က်ေနာ္ ညတုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ဒါနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ စာဖတ္မယ္ ဆုိၿပီး စာဖတ္ပါေလေရာ ဖတ္တဲ႔စာအုပ္က ဟာသဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္အိပ္ေပ်ာ္မွာလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲမထူးပါဘူးဆုိၿပီး ဒီအတုိင္းပဲအိပ္ လုိက္တာ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြား လဲမသိပါဘူး။

မုိးကလည္း သဲသဲမဲမဲကုိရြာလုိ႔ဗ်ာ လမ္းကလည္းဗြက္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ေခ်ာ္တာေပါ႔ ဗြက္အုိင္နားမွာ ေခ်ာ္က်တာဗ်ာ ဖုန္ပါထသြားတယ္။ မထူးေသာပါဘူး ကုိယ္႔ဟာကုိယ္ ထူၿပီးထရတာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရြာထိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ မက်ည္းပင္ တစ္ပင္ေတြ႕တယ္ အားပါးပါး မက်ည္းသီးေတြကလည္းအမ်ားႀကီးပဲဗ်ဳိ႕။ မက်ည္းပင္က အေတာ္ေလးျမင့္တယ္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အပင္ေပၚတက္ၿပီး မက်ည္း သီးခူးရမွပဲဆုိၿပီး တက္ေတာ့အပင္ေပၚေရာက္တာေပါ႔။

မက်ည္းသီးေတြကလည္းမ်ား လြန္းေတာ့ ဘယ္ဟာကုိခူးရမွန္းေတာင္မသိဘူး။ မက်ည္းသီးေတြကုိ အားပါးတရခူးၿပီး ျပန္ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ အား ဒါမွဒုကၡပဲ ျပန္မဆင္းတတ္ေတာ့ဘူး ခုန္ခ်ရမွာလဲအျမင့္ႀကီးပဲေလ ဆင္းတာမေတာ္လုိ႔ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ျပဳတ္က်သြားရင္ ခါးက်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ေျခက်ဳိးလက္က်ဳိးျဖစ္မွာပဲ။ဘယ္လုိ လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ အႀကံတစ္ခု ရတယ္ ေလွခါးနဲ႔ဆင္းမယ္ေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ ရြာထဲကုိ၀င္ၿပီး အႀကီးလွတုိ႔အိမ္မွာ ေလွခါးသြားဌားတာရလာလုိ႔ေပါ႔။ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္းလုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။

အေစာႀကီးရွိေသးတယ္ အိမ္မျပန္ေသးဘူး အဲဒီနားကေခ်ာင္းမွာ ငါးထုိင္မွ်ားလုိက္ ေသးတယ္ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ငါးတစ္ေကာင္မိတယ္ဗ်ဳိ႕ က်ေနာ္ငါးမ်ွားတံကုိ ဆြဲတာ ဘယ္လုိမွမႏိုင္ဘူး ငါးကေတာ္ေတာ္ႀကီးပုံရတယ္။ မထူးေတာ့ပါဘူး က်ေနာ္တစ္ခါတည္း ေရထဲခုန္ခ်လိုက္တယ္ အားပါးပါး နည္းတဲ႔ငါးႀကီးမဟုတ္ဘူး ေတာ္ေတာ္ေလးကုိႀကီးတယ္ဗ်ာ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ရွိမလဲဆုိရင္ TITANIC ကားထဲ ပန္ကာႀကီးေလာက္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း သယ္မႏုိင္တာနဲ႔ ေရေအာက္မွာပဲ မီးေမႊးၿပီးကင္စားလုိက္တယ္ ငါးကႀကီးေတာ့သံုးလေလာက္စား လုိက္ရတယ္။

ဘာလဲမယုံဘူးလား တစ္ကယ္ေျပာတာ မယုံလည္းေနေပါ႔ မယုံရင္သူတုိ႔ေတြကုိ သြားေမးၾကည့္လုိက္ ေျပာျပၾကလိမ္႔မယ္ ေျပာျပမယ္မဟုတ္လား . . .

Chaos
မီးေလး
၀ကၤပါ
ေအာင္မ်ဳိးဟန္

ေၾကာက္တတ္ျခင္း

က်ေနာ္တုိ႔လူသားေတြမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြျဖစ္တဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ အားနာမႈ၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ရွက္ျခင္း ေတာ္ၿပီးေတာ္ၿပီး ဆက္ေရးေနရင္ က်ေနာ္ေရးခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းေရးရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလုိဗ် က်ေနာ္႔ကုိ ကုိေကာင္းကင္ကုိက ေၾကာက္တတ္တဲ႔သတၱ၀ါမ်ားေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ tag ထားေလရဲ႕။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ေၾကာက္တတ္တဲ႔ သတၱ၀ါေၾကာင္းကုိ ေရးေတာ့မယ္ဗ်ာ . . .

ကုိေကာင္းကုိက ႂကြက္ကိုေၾကာက္တယ္တဲ႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႂကြက္ကုိမေၾကာက္ ေပါင္။ သူနဲ႔က်ေနာ္က ေျပာင္းျပန္ဗ် ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္က ေႁမြကုိ ေၾကာက္တာကုိး။ က်ေနာ္က ေႁမြဆုိဘာေႁမြျဖစ္ျဖစ္ေၾကာက္တယ္ဗ်။ အဆိပ္ရွိတာေရာ မရွိတာေရာ ေရေႁမြေရာ ၾကက္ဥခိုးတဲ႔ေႁမြေရာ။ က်ေနာ္ေႁမြကုိ ဘယ္ေလာက္အထိေၾကာက္လဲဆုိတာကုိ ဆက္ေျပာျပမယ္။ ကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္ ဖတ္ၿပီး နားေထာင္မယ္မဟုတ္လား။

ေႁမြကုိဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လဲဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္း သူတုိ႔ကေႁမြအေၾကာင္း ေတြေျပာေနရင္ က်ေနာ္ေျခေထာက္ကုိ အသာေလးခုံေပၚတင္လုိက္တယ္ ခဏေန ေႁမြခုံေအာက္ ေရာက္ေနရင္ ဘယ္နဲ႔လုပ္မလဲေနာ္။ ဒီနားမွာ ေႁမြတစ္ေကာင္ေတြ႕တယ္ဆုိရင္ ေမာ္စီတုိ႔ကေတာ့ သူမ်ားေတြလုိ ဒုတ္ကုိင္ၿပီး လုိက္ရွာမွာမဟုတ္ဘူး အဲအနားကေန ဟုိအေ၀းကုိ ေျပးၿပီးသာမွတ္။ ေႁမြေတြ႕လုိ႔ ``ေမာ္စီေရ လုပ္ပါအုံး ဒီမွာေႁမြတစ္ေကာင္ဆုိရင္´´ ေျပာတဲ႔လူရဲ႕ အမွားပဲ ေမာ္စီတုိ႔ကေတာ့ ေႁမြရွိတဲ႔အနားမွာကုိ မေနေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာဆုိ ၿခံထဲမွာေႁမြေတြ႕လုိ႔ဆုိရင္ အေမကလက္ျမန္တယ္ သူပဲေရွ႕ဆုံးကလုိက္ရွာတယ္။ က်ေနာ္႔အကုိဆုိ ေႁမြေတြ႕ၿပီးဆုိရင္ မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ လုိက္ရွာတယ္။ ေမာ္စီတို႔နဲ႔ကြာပါ႔ ။ ဒီလုိပါပဲ က်ေနာ္တုိ႔လူေတြ အားလံုးက ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ေၾကာက္ၾကတာပါပဲေလ။ မေၾကာက္တဲ႔လူလဲ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ႕။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္႔ blogger ေမာင္ႏွမေတြထဲက သူတုိ႔ေတြကုိ ဆက္ tag လုိက္မယ္ ေရးေပးေနာ္ . . .

ေနလင္း
ဆုေ၀
okisu

ေရႊဟသာၤကုိပ်ံေစခ်င္ၿပီး ရာမညေျမဆီ

ဟုိးေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတာည္းက ကုိယ္႔ထီး ကုိယ္႔နန္း၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြေနလာၾကတာ သမုိင္းက သက္ေသတည္ပါတယ္။ ေရႊဟသာၤဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ အမွတ္ အသား တစ္ခုပါ။ ေရႊဟသာၤကုိျမင္တာနဲ႔ မြန္လူမ်ဳိးကုိ အထူးျပဳထားမွန္း သိသာပါတယ္။ မြန္ႏုိင္ငံ တည္ရွိရာ ေဒသကုိ ရာမညေဒသ ဟုလည္းေခၚဆုိခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဟံသာ၀တီ မြန္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး က်ဆံုးၿပီးကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြထီးမဲ႔ နန္းမဲ႔ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာ အခုခ်ိန္ထိေပါ႔။ ကုိယ္႔ပစၥည္းကုိ ကုိယ္ျပန္လုိခ်င္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ သူမ်ားပုိင္ပစၥည္းကုိ အတင္းလုယူတာမွ မဟုတ္တာ။ ကုိယ္႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းကုိပဲ ကိုယ္သံုးခ်င္တာ နည္းလမ္းက်ပါတယ္။ ကုိယ္႔
စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတဲ႔ အရာေတြကုိပဲ အသံုးျပဳခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ကုိယ္႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းကုိ သံုးခြင့္မရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ က်ေနာ္တုိ႔မွာကုိယ္ပုိင္ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတဲ႔အရာေတြ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အသုံးျပဳခြင့္ မရတာလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ ရင္နာစရာေတြပါ။

ရာမညေျမမွာ ေရႊဟသာၤေတြ နားမွာေပါ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆြမ္းအုပ္က ေနရာ၀င္ယူရတာလဲ ကုိယ္႔ေျမမွာ ကုိယ္႔စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အသင္းအဖြဲ႕ေတြရွိမွာေပါ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပိတ္ပင္တာလဲ တားဆီးရလဲဗ်ာ။ ရာမညေျမမွာ ေရႊဟၤသာမွ မရွိရင္မြန္ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြမွမရွိရင္ ရာမညေျမက ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မွာလဲ။

ေရႊဟၤသာ ရာမညေျမဆီ ပ်ံသန္းႏုိင္ဖုိ႔ သမုိင္းကေပးတဲ႔တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရမွာ က်ေနာ္တုိ႔ မြန္လူမ်ဳိး ေတြရဲ႕ ႀကီးေလးတဲ႔တာ၀န္တစ္ရပ္ပါ။ မြန္လူမ်ဳိးတုိင္းဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ ဘယ္အေျခအေနပဲရွိရွိ တတ္စြမ္းသေလာက္ထမ္းေဆာင္သင္႔တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ျမင္မိပါတယ္။

အခ်စ္ဆူး

ေျမာက္ေလျမဴးတဲ႔
ဒီေဆာင္းအကူးမွာ
အခ်စ္ဆူးေတြလည္း
ဆူးခဲ႔ ၿပီးေပါ႔ . . .

ေျမာက္ေလတေ၀ွ႔မွာ
အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့
အခ်စ္ဆူးေတြ အဆိပ္တက္
အ႐ူးအမူးေပါ႔ဗ်ာ . . .

မႏႈတ္ရက္တဲ႔ အခ်စ္ဆူး
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တုိး၀င္
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း
ႏွလံုးသားရဲ႕
အနက္႐ႈိင္းဆံုးေနရာကုိ
ေရာက္သြားေလမလား . . .