အခ်စ္ေၾကာင့္တဲ႔

တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္အခ်စ္ကုိ ရူးသြပ္ခ႔ဲတာပါ။ ရူးသြပ္ေနမွန္း သိပါလ်က္နဲ႔
အဲဒီရူးသြပ္မႈကုိ ထိန္းလုိ႔မရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ္႔။ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္ဆံေရး
တစ္ခုဟာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ကုိင္ထားသလုိပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကဆြဲတဲ႔အခါ က်န္
တစ္ေယာက္က အလုိက္သိစြာေလွ်ာ႔ေပးရမယ္ေလ။

ႏွစ္ေယာက္စလုံးဆြဲခဲ႔ရင္ေတာ့ ႀကိဳးကတင္းၿပီးျပတ္လိမ္႔မယ္။ ျပတ္သြားၿပီး ျပန္ဆက္
လုိ႔ရခဲ႔ရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ အမာရြက္ေတြက်န္ခဲ႔အုံးမွာေပါ႔။ အဲေနာက္တစ္ခု
တစ္ေယာက္တည္းကပဲ အၿမဲတမ္းဆြဲေနမယ္ဆိုရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကေရာ အၿမဲ
တမ္းေလွ်ာ႔ေပးႏုိင္ပါ႔မလား။ အေသြးနဲ႔အသားန႔ဲ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔လူသားပဲဗ်ာ
အကန္႔အသတ္မဲ႔ ေပးဆပ္မႈေတြရွိရေအာင္ ေ၀သံႆရာမွ မဟုတ္ပဲေနာ္။

အခ်စ္ေလာကႀကီးမွာ ေပးဆပ္ျခင္း၊ ရယူျခင္းတုိ႔ ရွိၾကတယ္တဲ႔။ လူတိုင္းကေတာ့
ရယူပိုင္ဆုိင္ခ်င္ၾကမွာေပါ႔ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္မရပဲ ေပးဆပ္လုိက္ ရတာပါ။ အဲဒီပုိင္ဆုိင္ခြင့္မရတဲ႔ အေျခအေနကို ဘယ္သူေတြက ဖန္တီးခဲ႔ပါသလဲ။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိအမႈတဲ႔ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာခဲ႔တာ စကားပုံတစ္ခု အေနနဲ႔ေပါ႔။

လူတိုင္းကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိပဲ ႏွစ္သက္ၾကတာပါ။ က်ေနာ္ဆုိ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေနခ်င္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မယ္
ဆုိရင္ ၀မ္းနည္းမႈေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက တန္ဖုိးရွိေနတာပါ။ဒုကၡေတြေၾကာင့္
သုခေတြ နာမည္ႀကီးေနတာပါ။ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးက တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူေနၾက
တာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ လူ႕ေလာကႀကီးက သူတုိ႔အိမ္ေပါ႔။ အဲဒီအိမ္ကုိ သြားလည္ရင္
အေကာင္းေရာအဆုိးပါ ေတြ႕ရမွာပါ။

အခ်စ္ဆုိတဲ႔ခံစားမႈေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရရွိသလုိ ၀မ္းနည္းမႈေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳေတြ႕ရမွာပါ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ရွင္သန္ခဲ႔တာရွိသလုိ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ေသဆုံးႏိုင္
ပါတယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ အခ်စ္ေၾကာင့္တဲ႔ . . .

က်ေနာ့္စိတ္မွာရွိတာေတြကုိ ေရးခဲ႔ျခင္းပါ။ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး လာေရာက္ဖတ္႐ႈ႕ေပးတဲ႔
blogger ညီအကုိ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလုံးကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။