ေသြးစြန္းေနေသာ က်ေနာ္႔လက္မ်ား

သည္းခံျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းတဲ႔ေလ။ တစ္ကယ္သည္းခံႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ အဆုံး အစြန္ထိေတာ့ သည္းခံႏုိင္တဲ႔လူ ေတာ္ေတာ္ေလးရွားပါတယ္။

အဲလုိရွားတဲ႔အထဲမွာ က်ေနာ္မပါတာေသခ်ာပါတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ သည္းခံႏုိင္ေလာက္တဲ႔ အတုိင္းအတာ ေလးေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ျပန္တုံ႕ျပန္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္႔လက္ေတြ ခဏခဏ ေသြးစြန္းေနရတာ ေပါ႔ဗ်ာ။

တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လုပ္ျခင္ပါ႔မလဲဗ်ာ။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္က သည္းခံေနပါေသးတယ္။ သည္းခံေနတာကုိ အခြင့္ေကာင္းယူေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္လည္း ဆက္မသည္းခံႏုိင္ေတာ့ စိတ္ရွိလက္ရွိ လုပ္လုိက္ရတာေပါ႔။

စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ ေန႔ဆုိလည္းတစ္မ်ဳိး ညဆုိလည္းတစ္ဖုံ ေန႔တုိင္းကုိ လိုက္အေႏွာင့္ယွက္ေပးေနတာေတာ့ လြန္လြန္းတာေပါ႔။ မလုပ္ခ်င္လုိ႔ၿငိမ္ေနတာကုိ ေၾကာက္ေနတယ္လုိ႔ထင္ေနလုိ႔လားမသိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟုိစကားလုိေပါ႔ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပရတာေပါ႔။

အဲလုိနဲ႔ က်ေနာ္႔လက္ေတြ ေသြးစြန္းကုန္တာေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ္႔လက္မွာ စြန္းသြားတဲ႔ေသြးေတြဟာ အမွန္တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္႔ခႏၶာကုိယ္ထဲက ေသြးေတြပါပဲ။

ခက္တာက က်ေနာ့္မွာ အိပ္တဲ႔အခါ ျခင္ေထာင္ ေထာင္အိပ္တဲ႔အက်င့္မရွိေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ မီးပိတ္ အိပ္ၿပီးေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က တ၀ွီ ... ၀ွီ ...၀ွီ နဲ႔ဗ်ာ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းင္းအိပ္လုိ႔မရဘူး။

အဲမနက္မုိးလင္းေတာ့လည္း ဗုိက္ႀကီး တကားကားနဲ႔ မထႏုိင္ မပ်ံႏုိင္ၾကေတာ့ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးေတြကုိ မေတာ္မတရားစုတ္ထားၾကတာေလ။

အဲလုိေတြ ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏုိင္လုိ႔ စိတ္ရွိလက္ရွိကုိ ေဆာ္ထည့္လုိက္တယ္

`` ေျဖာင္း´´ ေသစမ္းဟဲ႔ ျခင္စုတ္ပလုတ္

အဲလုိနဲ႔ပဲ က်ေနာ္႔လက္ေတြ ေသြးစြန္းကုန္တာေပါ႔ဗ်ာ . . . ။