Thursday, July 31, 2008

ေႂကြလႊင့္သြားခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ . . .

ေမ႔ေပ်ာက္လုိ႔ မရႏုိင္ေသးတဲ႔
အတိတ္တစ္ခုကုိ
ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔
အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ႔တာ
ၾကာေရာေပါ႔ . . . ။

စိန္ပန္းေတြပြင့္တဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕
တစ္ေနရာမွာ
သူမကုိက်ေနာ္ ... စေတြ႕ခဲ႔တာ
ဒါေပမယ္႔
သူမက က်ေနာ္႔ကုိ ေတြ႕ခ႔ဲတာ
ဟုိးအရင္ကတည္းကေပါ႔ ... ။

<ကန္သင္း>ဆုိတာ
က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ
ခဏတာေတြ႕ဆုံရာေပါ႔
ခဏခဏမ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိေပမယ္႔
က်ေနာ္႔ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္
မ်က္လုံးရဲ႕ဘာသာစကားကုိ
ဘာသာမျပန္တတ္ခဲ႔ဘူး . . .။

သူမရဲ႕ အၿပံဳးေတြကုိ
က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း
စြဲလမ္းေနမိတယ္
တိတ္တဆိတ္နဲ႔ေပါ႔
ဒါေပမယ္႔
တိတ္တဆိတ္စြဲလမ္းေနတာကုိ
သူမ ဘယ္လုိလုပ္သိသြားတာပါလိမ္႔ . . .။

သူမရဲ႕အၿပဳံးေလးကုိ
ေရႊခ်သိမ္းထားဖုိ႔ ဆုိတဲ႔
ကဗ်ာေလးနဲ႔ တင္စားခဲ႔ဖူးတယ္
ေက်ာင္းကထုတ္တဲ႔ ကဗ်ာေတြထဲမွာ
နာမည္ႀကီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ႔ lol . . .။

က်ေနာ္႔ရဲ႕ အူတူတူ အတတ
အမူအရာေတြက
သူမကုိ စြဲလမ္းေစခဲ႔ေၾကာင္း
ေနာက္မွ က်ေနာ္သိခဲ႔ရတယ္
ဘယ္လုိေကာင္မေလးပါလဲေနာ္
အူတူတူ အတတေလးကုိမွ
သေဘာက်တယ္တဲ႔ေလ . . .။

လမင္းႀကီးကေတာ့ ငါးႀကိမ္ေျမာက္
သာယာသြားခဲ႔ၿပီး ...
က်ေနာ္႔ရဲ႕ ပုံမွန္ခ်ီတက္မႈကုိ
အျမင္မေတာ္တဲ႔ သူတစ္စုက
က်ေနာ္႔ကုိ
အေနာက္ကေနတြန္းလုိက္တာ
စဥ္းစားအုံးမယ္တဲ႔
မွတ္တ္ရရ အဲဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔ေလ . . .။

က်ေနာ္႔အတြက္ေတာ့
ပုံမွန္ ေရြ႕လ်ားေနတဲ႔ ေနမင္းႀကီးကုိ
ေႏွးေကြးတယ္လုိ႔ ထင္ေနမိတယ္
ေသာၾကာေန႔ ေလးႀကိမ္ေျမာက္မွာေတာ့
က်ေနာ္႔ရဲ႕ ကမာၻမွာပန္းေတြ
ေရာင္စုံပြင့္လုိ႔ေပါ႔ . . .။

သူမက ဆံပင္အရွည္စထားလာတယ္
ေက်ာင္းလာတုိင္း သနပ္ခါးလိမ္းလာတတ္တယ္
ေျပာင္းလဲလာတယ္ေပါ႔ (ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ)
က်ေနာ္က အဲဒါေတြကုိ
သေဘာက်လုိ႔တဲ႔ေလ . . .။

အင္း . . . လုိခ်င္တာကုိ
ရတဲ႔အခါမွာ အတုိင္းမသိ
ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တာ သဘာ၀ပဲမလား
က်ေနာ္႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကေတာ့
အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ႔ေလ . . .။

အဲလုိနဲ႔ ကမၻာကေနမင္းႀကီးကုိ
ပတ္တာ တစ္ပတ္ျပည့္သြားလုိ႔
က်ေနာ္အပါအ၀င္ေပါ႔
ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္ေလ
ကံၾကမၼာဆုိးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ဖုိ႔
နီးလာတဲ႔အေၾကာင္း
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္မသိခဲ႔ဘူး . . .။

တစ္လတစ္ခါ မုန္႔ဖုိးယူတတ္တဲ႔
က်ေနာ္႔ရဲ႕ ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္
မုန္႔ဖုိးယူတဲ႔အခ်ိန္မွာ
သူမက ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး
ေနမေကာင္းလုိ႔တဲ႔ . . .။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက အေ၀းကုိ
ထြက္သြားၾကၿပီး
သူမကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ
လဲေလ်ာင္းလွ်က္ေပါ႔
ဘယ္အခ်ိန္ထိ လဲေလ်ာင္းေနအုံးမွာလဲ
ေကာင္မေလးေရ . . .။

က်ေနာ္႔ရဲ႕ႏွလုံးေသြးဟာ
သူမရဲ႕ ေ၀ဒနာအတြက္
ေဆးတစ္ခြက္ဆုိရင္
က်ေနာ္ ေပးလုိက္ခ်င္ပါတယ္
သူမကုိ ေ၀ဒနာေတြနဲ႔
ႏွစ္ပါးမသြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး . . .။

ေသခ်ာပါတယ္ . . .
ေ၀ဒနာဆုိးႀကီးက
သူမကုိ ေကာင္းင္းႏွိပ္စက္တဲ႔
နိဂုံးခ်ဳပ္မွာေတာ့
က်ေနာ္ အပါအ၀င္
သူမနဲ႔ ပက္သက္တဲ႔ လူအားလုံးကုိ
အၿပီးတုိင္ ႏႈတ္ဆက္ေက်ာခုိင္းသြားခဲ႔တယ္ . . .။

တမလြန္ ဘ၀မွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ခ်စ္ဦးသူေရ . . .။

7 ေယာက္ကဒီလုိျမင္ပါတယ္:

မင္းက်န္စစ္။ said...

ငယ္ဘဝေလးကို ဖတ္ရင္း ေပ်ာ္လာပီးမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ဗ်ာ။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာရွည္ေလးပဲ။

တာတူး(၀ါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ said...

အကိုေရ ကစားတဲ့ ပါေမာက္ခ စာအုပ္ထဲက ရစ္ခ်က္ဖိုင္းမန္း ထင္ပါရဲ့ကို သြား သတိရမိေသးတယ္အကို။ သူလည္း အဲလိုပဲ ငယ္ခ်စ္ဦးက ေရာဂါသည္ေလးေလ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ အကို ။

khin oo may said...
This comment has been removed by the author.
khin oo may said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

စူး said...

ဟယ္...
သနားပါတယ္..
ဘာေရာဂါနဲ့လဲ...
ငယ္ငယ္ေလးေတြ ေသရင္ အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။
ဒါဆို ကိုေမာ္စီက ႏွလံုးသားပါတခါတည္း တံခါးပိတ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္

Anonymous said...

ကဗ်ာဆိုေသးငယ္ၿပီးက်စ္လစ္တယ္ ေဖာ္ျပခ်င္တာကို ထင္းကနဲေနေအာင္ ေဖာ္ျပလို႕ရတယ္ တခါတေလ နမိတ္ပုံေတြသုံးၿပီးေျပာခ်င္ကို တင္စားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ကိုေမာ္စီရဲ႕ ေႂကြလႊင့္သြားခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ . . . ကို ၀တၳဳအျဖစ္ေျပာင္းေရးရင္ ဖတ္ခ်င္ပါတယ္

Anonymous said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ .. ရင္ထဲ နင့္ကနဲ႕ပဲ ..
ခံစားခ်က္ အစံုကိုေပးတယ္ ..
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ျပန္လြမ္းတယ္ ..

Post a Comment